Indonesie; geen wc-papier - rotte eierenlucht - waarom klagen wij eigenlijk zoveel?

Ondanks dat we maar een week in Indonesie zijn geweest heb ik zoals altijd eigenlijk een heleboel te schrijven. Halverwege het schrijven bedacht ik me dat het misschien wel leuk is om niet alleen alle gebeurtenissen te beschrijven maar ook wat we van Indonesie vonden aangezien dit toch heel anders is dan Thailand of Australie. Zeker in het gebied waar wij zaten aangezien het geen toeristisch gebied is en we de echte cultuur gezien hebben. Dus ik heb een kopje, wat hebben we gedaan, en , wat heeft het met ons gedaan.
En uiteraard voor de liefhebbers een kortere versie.

Veel plezier met lezen!

Wat hebben we gedaan

Van Phucket (Thailand) gingen we richting Indonesie. Omdat onze vlucht vanaf Singapore naar Jakarta om financiele redenen gecanceld was hebben we eigenlijk genootzaakt een vlucht een dag later moeten pakken. Waardoor we lekker een nachtje in Singapore konden verblijven. Beetje jammer dat het daar weer een stukje duurder is. Voor een overnachting in een hostel met twee eenpersoonbedden mochten we die avond gelijk 50 dollar betalen. Net zoveel als dat we voor een maand in een vrij staand huisje in Indonesie konden verblijven! Met een tweepersoonsbed.

Welmoed (vriendin waar we een weekje verbleven) had voor ons al opgeschreven hoe we bij haar konden komen. Het was namelijk vijf tot acht uur reizen, dat lag aan de drukte op de weg.

Vanaf het vliegveld met de Damri (grote groepsbus met  airconditioning!) naar Bogor. En hier moesten we een snelbus naar het centrum van Sukabumi waar ze ons op zou pikken. Het leuke van die busjes is dat er zo nu en dan iemand bij je in de bus stapt en muziek maakt of spullen probeert te verkopen. En dan is het aan jou of je ze wat geld geeft.

Het was een hele belevenis om met de snelbus te reizen. Echt snel was deze niet want om de haverklap stopte hij ergens 10minuten om te wachten of er niet meer mensen in de bus kwamen zitten. Net als in Thailand is het hier erg druk op de weg maar daar trekt niemand zich iets van aan. Gewoon constant op je toeter duwen om te laten weten dat je er bent en er door wilt. Ook word er vanuit de snelbus naar de mensen langs de kant geschreeuw om te vragen of ze niet mee willen.

Welmoed zei dat we in het centrum van Sukabumi uit moesten stappen, maar wat is het centrum. De bestuurder sprak geen Engels en we waren blijkbaar al op het eindpunt. Niet dat het er als een eindpunt uit zag, gewoon gestopt langs de weg, maar goed. Het zal wel goed zijn, toch?
Als het goed is zou Welmoed ons op het eindpunt ophalen maar er was geen Welmoed te zien. Dan maar even bellen naar haar Nederlandse nummer. Uiteraard had ze al een ander nummer maar die had ik niet. Hmm wat nu.. Toevallig was er in de buurt een internetcafe dus maar even een mailtje sturen en hopen dat ze die snel zou lezen. Ook maar even kijken op facebook dan en ja hoor ze was online. Nooit gedacht dat ik nog een keer blij met facebook zou zijn.

We moesten nog even wachten dus Cameron en ik gingen lekker op straat kaarten. Moet toch iets doen om de tijd te doden he. Even later waren Welmoed en haar vriend gearriveerd. Ik heb Welmoed gelijk gefeliciteerd want ze was die dag jarig. Dat was ook een reden waarom we ook nog “even” naar Indonesië gegaan zijn. We moesten eerst met een Ankot (klein busje waar je met meer mensen inpast dan je zou denken) maar deze gingen niet tot het huisje dus moesten we ook nog met de O-jak (taxi-scooter). Nu was ik blij met mijn backpack want die kon ik tenminste makkelijk op mijn rug houden in tegenstelling tot Cameron die zijn koffer langs zich vast moest houden.

We zaten samen met Welmoed in een huisje met keuken en badkamer. Weer lekker luxe. Die avond hebben we lekker met de handen rijst, groente en kip gegeten. Leuk weetje, als ze hier met de handen eten dan is dit met de rechterhand, want met de linker veeg  je af. Ook hier maken ze normaal gesproken geen gebruik van wc papier en ook in het huisje hadden we geen “sproeier” zoals in Thailand om jezelf schoon te maken. Maar gelukkig had Welmoed wel gewoon wc-papier, vind ik zelf toch iets fijner. En om door te spoelen hadden we een grote bak met water en een emmer .

Uiteraard hebben we hier ook het voetbal gevolgd en zijn we de wedstrijd Chili – Nederland bij een Nederlandse familie gaan kijken. En de wedstrijd Argentinië – Nederland hebben we in de kroeg gevolgd. Allebei de wedstrijden waren voor ons 3 uur s’nachts maar dat hield ons natuurlijk niet tegen. De tweede keer zijn we van te voren eerst even naar bed gegaan en hebben de wekker gezet om vervolgens toch de wedstrijd in de kroeg te kunnen volgen. Maar achteraf gezien hadden we beter in bed kunnen blijven liggen aangezien het niet echt een spannende wedstrijd was en we hadden toch verloren. Cameron had het dus beter gedaan want die wilde om twee uur s’nachts toch liever in bed blijven liggen. Hij had blijkbaar niet door dat Nederland moest spelen anders was hij wel mee gegaan zei hij de volgende dag, jaja..

We hadden trouwens wel een goede week uitgekozen. Het was ramadan, dat wil zeggen overdag niet roken, alcohol drinken of eten. Nu is dat roken voor mij niet zo erg want ik rook toch niet. Het alcohol drinken, ach ja beetje jammer (want je kan het ook bijna nergens krijgen) maar dat halen we een andere keer dan wel in en het eten.. gelukkig waren we ook veel thuis dus konden we thuis gewoon eten. Zo hebben we ook een middag in een security ruimte gezeten om stiekem toch wat van de mac donalds naar binnen te werken. Overdag zijn de meeste eettentjes ook dicht, als ze open waren dan kon je alleen take-away bestellen.

We zijn een dagje naar een hotel geweest waar je voor bijna geen geld een dag langs het zwembad kon liggen, we hadden stomgenoeg de dag met weinig zon uitgekozen. En zodoende hebben Cameron en ik een scrub behandeling daar gehad. Hmm dat was heerlijk, veel beter dan de massages in Thailand!!! In ieder geval voor mij dan.

De vriend van Welmoed was een dag onze gids. We zijn toen met een andere Nederlandse familie naar een meer gereden en gewandeld, waarna we nog een paar kilometers hebben afgelegd om naar een waterval te gaan kijken. En dit keer was het veel meer de moeite waard dan de kleine watervalletjes die we in Thailand hebben gezien. Bij de waterval aangekomen kwam er ook een man met een mand vol met noodles, koffie en water aangelopen om te kijken of wij niet iets wilde eten of drinken. Hij had zelfs heet water bij. Ik zou er niet aan moeten denken om die mand elke dag daar naar toe te brengen. Is toch een stukje lopen van de bewoonde wereld af. Misschien komt hij wel elke dag op de brommer, ik weet het niet.

Cameron wilde ook graag naar een vulkaan gaan kijken dus besloten we ook een nachtje in Bandung te verblijven. We hadden een kamer met vier bedden (twee twee-persoonbedden en twee een-persoonsbedden) en een badkamer. Waar we verbleven waren ook drie zwembaden maar dat water was iets te koud en daar hadden we eerlijk gezegd ook geen tijd voor gehad. We zijn namelijk de eerste dag naar een hotspring (sari ater) gegaan waar je twee baden had. Een was 42 graden en de ander iets warmer, geen idee meer hoe warm. Maar ik weet wel toen ik in het tweede bad zat dat ik er niet al te lang in kon zitten want mijn hartslag ging behoorlijk omhoog. Echt zwemmen zat er voor ons dus ook niet in, daar is het gewoon te warm voor. Wij zijn dat natuurlijk niet gewend maar een aantal mensen doen hebben dit blijkbaar vaker gedaan aangezien hun wel een baantje konden zwemmen. Het water was erg zacht en als je door het water liep dan leek het wel of het water dikker / zwaarder was omdat het toch wat meer kracht kostte dan in een normaal zwembad. Het rook ook anders en liever kreeg je het ook niet in de mond. Er zat een raar smaakje aan.
Het was wel lekker om even rond te dobberen! Word je huid ook lekker zacht van!

Oke wat hebben we nog meer gedaan, oohw ja dat was pas de eerste dag.. nu de tweede dag. De vulkaan, daarvoor waren we naar Bandung gekomen. Hoe dichter we bij de vulkaan kwamen hoe meer het naar rotte eieren stonk. Ja dat kwam door de zwaveldampen. De reactie van zwavel met water zorgt voor mooie gele kristallen. En uiteraard hoe dichter we bij de vulkaan zelf kwamen hoe warmer het werd. Zo werden we begeleid door een gids. En het grappige is dat heel veel mensen daar ook Duits en Nederlands kunnen praten. Als je dan iets tegen elkaar wilt zeggen over de mensen daar, die je van alles proberen te verkopen (daar is het dan wel toeristisch) dan moet je oppassen aangezien ze je verstaan. Ik had van Welmoed al een tip gekregen om niet al je geld in je portemonnee te stoppen want als ze zien hoeveel geld je hebt dan vragen ze automatisch meer. Stom genoeg had ik net onderhandeld voor iets en wilde ik iets meer uit mijn tas pakken wat een beetje ongelukkig uit was gevallen omdat al mijn briefgeld uit mijn tas op de grond viel, beetje gênant. Cameron was nog niet helemaal van het afdingen en heeft wat meer moeten betalen dan mij. En ook als je volhoudt dan zal hij uiteindelijk wel iets van je kopen. Een verkoper liep namelijk eerst Welmoed achterna maar is toen op Cameron overgegaan en na een behoorlijke tijd (ze zijn toch echt volhouders) was Cameron toch bezweken en had iets van hem gekocht. Hier moest ik uiteraard om lachen.

Tijdens onze laatste avond zijn we lekker wezen uiteten (zoals elke avond eigenlijk) alleen nu zaten we ergens waar we ook live muziek hadden! Een aantal nummers waren bekend, er zaten ook een paar nummer bij die mijn papa vroeger met zijn groepje deed zingen, en zodoende waren wij ook mee aan het zingen.

En dan was het ook weer tijd om dit deel van de vakantie af te sluiten want maandag moesten we beiden gewoon weer werken!

In eerste instantie zouden we twee uur hebben voordat we onze trein moesten hebben, de kaartjes waren al gereserveerd en betaald. Maar we hadden ruim een half uur vertraging en omdat we goedkoop drinken wilden halen (duty-free) stond er een hele lange rij bij de douane. Hmm dit zou zeker een uur duren en dan moesten we nog door de bagage check.. Cameron was aan het bellen en zo doende kwam er een man van de security aangelopen om hem te vertellen dat het telefoneren bij de ambassade verboden was. En toen vertelde hij ons ook gelijk dat omdat Cameron een Australiër is hij in de verkorte rij kon, aangezien ik met hem mee reisde mocht ik dat ook. Maar bij de douane zelf werden we eruit gepikt aangezien we wat spullen vanuit Indonesië hadden meegenomen wat we moesten aangeven, zoals sigaretten en houtwerken.  De sigaretten in Indonesie waren anders (beter volgens Cameron) en stukken goedkoper! Voor 20 pakjes moest hij namelijk maar 23 dollar betalen (17euro). Ik dacht dat we net als in Nederland een slof per persoon mee mochten nemen maar in Australië is dat toch iets anders. Hier was het 50sigareten per persoon. Dus van de 20 pakjes moest hij er alweer meer dan de helft inleveren. Beetje jammer maar goed zoveel geld was hij er gelukkig niet aan kwijt. Oke we hadden nog 15 minuten.. hmm. Snel naar een taxi gerend en gevraagd of hij ons bij het station af kon zetten. Het leek hem het beste om ons bij de tweede halte af te zetten (scheelde weinig in reistijd) en dan hadden we 20minuten speling. Prima! En zodoende hebben we de trein toch nog “ruim” optijd gehaald!

Wat heeft het met ons gedaan
Zoals jullie allemaal vast wel weten is Indonesië niet echt een rijk land en is er veel armoede. Veel mensen verdienen nog geen 2 euro per dag en verdienen hun geld met spullen verkopen of muziek maken in de bus. Elke dag is een nieuwe dag om je best te doen te overleven en ze leven dan ook van dag tot dag en kijken niet naar de toekomst. Mochten ze in een dag werk voor drie dagen kunnen overleven dan zullen ze de komende twee dagen niet werken. Of dit zo in heel Indonesië is weet ik natuurlijk niet maar dit is wat ik van Sukabumi heb meegekregen.  Ondanks dat de mensen daar weinig geld hebben lijken ze toch aardig gelukkig. Ze zijn altijd vriendelijk en lachen maar de armoede straalt er wel van af wat soms toch lastig is om naar te kijken. Zo zat er een middag ook een jongen langs Cameron in de bus die zijn hoofd had opengehaald en waarschijnlijk geen geld had om er iets aan te doen want geld genoeg voor een buskaartje had hij ook niet. Maar hier word dan niet moeilijk over gedaan, het geld dat hij had werd gaf hij af en mocht toch meerijden. Cameron had deze jongen dan ook wat geld gegeven.
Je wilt ze helpen maar als je de ene helpt zou je eigenlijk de ander ook moeten helpen en zo blijf je bezig.  De mensen daar hebben dan ook geen haast en zitten niet te stressen zoals je in Nederland veel ziet. Kijk alleen maar eens naar het verkeer. Er zijn in Nederland zo veel regels dat wanneer er iemand zich niet aan de regels houd er iets fout gaat. Of mensen zijn te gehaast en houden geen rekening met andere. In Indonesie lijkt het allemaal een stuk onveiliger en drukker maar eigenlijk is het het tegenovergestelde. Er zijn geen regels en iedereen verwacht dan ook het onverwachte. Je kan van links of rechts ingehaald worden en er kan iemand zo voor je auto of brommer schieten. Je mag gewoon tegen het verkeer inrijden als je maar op je toeter drukt zodat ze weten dat je eraan komt. Dan gaat de rest vanzelf voor je aan de kant. Soms lijkt het wel of de snelbussen tegen elkaar gaan rijden maar iedereen gaat toch zover mogelijk aan de kant. En eigenlijk is dit toch best mooi om te zien. Iedereen laat elkaar voor en er word niet bizar hard gereden. Lekker sociaal!! En dat missen wij in Nederland. Want als iemand je niet voorlaat, je van rechts inhaalt of niet doorlaat dan gaat gelijk het raampje open en krijg je van allerlei benamingen naar je hoofd gesmeten. Belachelijk als je er even over nadenkt want waar gaat het over? Regels zijn erg fijn maar te veel regels zorgt juist voor meer problemen en ongeregeldheden.

 Cameron had hier toch iets meer moeite met het zien van de armoede dan ik. Ik heb toch al iets meer van de wereld gezien en in andere landen heb ik dit gezien. Aangezien dit de eerste keer buiten Australië is voor Cameron was het voor hem toch iets moeilijker om te zien. Hij wil graag helpen en zou zo de vriend van Welmoed mee terug naar Australië nemen om hem aan een baan te helpen zodat hij meer geld zou verdienen. Maar zou dat helpen? Je haalt hem dan uit zijn vertrouwde omgeving en mocht hij veel meer geld verdienen, wat gebeurt hier dan mee? Hij stuurt het waarschijnlijk op naar zijn familie, die het ook niet gewend is om meer geld voor een dag te hebben, wat er voor zorgt dat hun niet meer werken aangezien ze van dag tot dag leven. Sparen staat niet in hun woordenboek. En al met al.. ze zijn volgens mij toch gelukkiger dan de meeste mensen die wel fatsoenlijk geld hebben. Ze hebben geen zorgen of stress. Het komt zoals het komt en het gaat zoals het gaat. Ik vind het heel erg mooi om te zien dat Cameron erg graag wilde helpen maar ik denk dat het niet zo simpel is dan hij denkt. We hebben het er hier dan ook een paar avonden samen over gehad. Want hij wilde hem echt graag naar Australië halen om hem te helpen met meer geld verdienen. En het liefst zou hij heel de familie willen helpen. Maar hoe slim is het om iemand die eigenlijk gelukkig is uit zijn vertrouwde omgeving te halen en hem meer geld te laten verdienen. Want wat wil / kan hij met meer geld? Cameron verdiend in een maand een stuk meer dan hem maar toch houdt hij ook niet veel over.. Ik heb Cameron dan toevallig de laatste maanden geleerd om te sparen (want daar ben ik eigenlijk wel fan van) want mensen leven toch naar het geld dat ze hebben. Als je het geld niet hebt (het word automatisch opzij gezet om te sparen) dan geef je dit niet uit, want je ziet het niet. Dit soort dingen blijven nu eenmaal lastig.

Het was voor Cameron dus een “eyeopener” en zo besef je toch eigenlijk dat mensen met wat meer geld toch snel zeuren en ontevreden zijn terwijl hun eigenlijk niet diegene zijn die mogen klagen. Net zoals het Cameron en mij goed heeft gedaan om dit zo mee te maken zo zou dit veel meer mensen goed doen.

Kort
Pff toch al 5 pagina’s geschreven.. Dit moet toch een stuk korter kunnen in mijn korte versie. Eens kijken..
Voordat we terug naar Australië gingen zijn we nog een week naar Indonesië gegaan. Een vriendin van mij zit daar voor een half jaar om vrijwilligers werk te doen en toevallig was ze ook jarig. Dubbele reden om daar “even” op bezoek te gaan.

Een aantal bussen, uren en een facebook gesprek verder werden we door Welmoed en haar vriend in Sukabumi (zuiden van Jakarta) opgehaald. We verbleven die week samen in een huisje.

Gedurende de week hebben we het voetbal uiteraard gevolgd maar we hadden achteraf gezien beter de wedstrijd Argentinië – Nederland over kunnen slaan. We waren hier express om twee uur s’nachts voor opgestaan (de wedstrijd begon om drie uur).

Op Java zijn een aantal vulkanen te bezichtigen en hier moesten we dan ook even naartoe. Cameron is wel van de agricultuur dus die vond het al helemaal interessant. En waar vulkanen zijn zijn ook hotsprings. Lekker warm maar voor mij toch een beetje te warm. Ik kon dan ook niet lang in het water zitten want mijn hartslag ging omhoog en ik had er zelfs moeite mee om alleen met mijn benen in het water te zitten. En dan zie je mensen heel langzaam baantjes zwemmen.. die moeten het wel vaker doen!

Een middag is het vriendje van Welmoed onze gids geweest, hij is namelijk een Indonesiër en heeft ons naar een meertje gebracht en daarna naar een mooie grote waterval. Waar een man gelijk naar ons toekwam met een krat om te vragen of wij niet een kopje koffie, water of noodles wilden. Hij had dus ook heet water bij.  

Het was een hele ervaring om Indonesië te zien, vooral omdat we in een gebied zaten wat niet toeristisch was. Zo kun je veel beter de echte levensstijl van die mensen zien. Ook kun je dan ook echt de armoede goed zien. Dit was de eerste keer voor Cameron dat hij zoiets meemaakt, aangezien hij nooit uit Australië is geweest. Het was voor hem dan ook een hele “eyeopener”. En zo besef je toch ook weer hoe goed je het eigenlijk thuis wel niet hebt en dat we eigenlijk ontevreden zijn over dingen waar we eigenlijk blij mee moeten zijn.. Misschien niet zo heel onverstandig om hier zo nu en dan bij stil te staan!
*nou het is ongeveer ¾ pagina geworden, is niet slecht, toch?